گزارش یک مورد تخریب پریودنتال در یک کودک مبتلا به اختلال عادتی

سابقه و هدف: ضایعات خودآزردگی(self-inflected) به دنبال صدمه زدن غیر ارادی فرد به خود ایجاد می شوند. بیماران اغلب از این عادات صدمه زننده آگاه نیستند. این صدمات در ناحیه دهان می تواند منجر به هیپرکراتوز، تورم، زخم، تحلیل لثه، ژنژیویت و یا پریودنتیت شود. یک مورد تخریب پریودنتال در یک کودک مبتلا به اختلال عادتی گزارش می شود.گزارش مورد: بیمار پسر بچه یازده ساله ای است که با شکایت درد و تورم در سطح لینگوال دندانهای قدامی پایین و لقی این دندانها مراجعه کرد. در معاینه یک آبسه پریودنتال نسبتاوسیع همراه با عمق پروب 11 میلیمتر مشاهده شد. در گرفتن تاریخچه مشخص شد که بیمار عادت به فشردن ناخن انگشت خود بین این دندانها را دارد. این اختلال عادتی بدنبال یک استرس شدید از 4 سال گذشته آغاز شده بود. پس از دادن آگاهی و ترک عادت مخرب و ارجاع به روانپزشک نسبت به درمان فاز اول پریودنتال و ادنتوپلاستی و درمان آنتی بیوتیکی اقدام شد. در پیگیری ماه سوم و ششم، بهبود لقی دندانها و سلامت کامل پریودنتال (عمق طبیعی شیار لثه) مشاهده شد. نتیجه گیری: تشخیص و حذف ترومای ناشی از عادت مخرب دهانی، منجر به بهبود لقی و سلامت پریودنتال دندانها خواهد شد که این مسئله نشاندهنده اهمیت عادات دهانی مخرب حاصل از استرسهای روانی احتمالی است.